Het is nu 2 dagen later, donderdag 7 juli. de dag van de waarheid.
Gisteren heb ik een MRI gehad, en ik heb gisteravond het ziekenhuis een beetje op de kop gezet... Ik vroeg gisteravond laat aan 1 van de verplegers: Waarom er nog geen neuroloog bij me was geweest om de MRI te bespreken,,,, De Radioloog had mij na de scan duidelijk gezegd dat het er niet goed uitzag en dat ik meerdere plekken in mijn hoofd had........ what the F... waarom vertelt niemand mij wat er aan de hand is.
De verpleger zei dat er morgen (vandaag dus) iemand bij me zou komen. En voegde daar subtiel aan toe: met jouw familie geschiedenis is het toch duidelijk wat jij hebt, maar met MS is goed te leven.... huh serieus, zegt hij dat nou echt...
De verpleger ging weg..... en ik raakte volledig in paniek.... Gelukkig had ik goed opgelet en wist ik mij zonder alle alarmbellen af te laten gaan, me los te koppelen van alle machines, en ben ik strompelend op zoek gegaan naar deze verpleger en hem even goed verteld wat ik er van vond... Freek natuurlijk gebeld, en die kwam gelukkig met gierende banden naar me toe,... De verpleger voelde zich nogal ongemakkelijk, wat ik dan ook weer vervelend vind, want hij is wel de enige die duidelijk is, maar is het waar?
Vanmorgen heb ik mijn moeder gebeld, en haar verteld dat het wss MS is. Ze zei dat we daar echt nog niet van uit mogen gaan, en dat we even rustig de diagnose af moeten wachten van de neuroloog.
En daar is ze, de neuroloog......
Het is MS
NEEEEEEEEEEEEE dit mag en kan niet zo zijn. ik weet als geen ander wat deze ziekte met iemand kan doen, ik heb mijn vader af zien brokkelen, tot dat er niets meer van over was met de dood als gevolg..
Gek genoeg na 2 uur janken, borrelt er iets in mijn buik, ik ga het gevecht aan, jeetje wat voel ik me strijdvaardig...
