Vandaag 1 jaar geleden, kreeg ik mijn stamcellen terug en was ik "herboren". Nadenkend aan een jaar geleden, was dit voor mij toch eigenlijk de dag van de deceptie. De dag dat ik na de terugplaatsing, onstuimige onrust voelde, paniekerig en verdrietig was, het gemis van mijn familie, de trilling van de aardbeving nog in mijn voeten zat, en even geen raad met mezelf wist. Na een heftig jaar van voorbereiden, crowdfunden en alle "voors" maar ook zeker alle "tegens" tegen elkaar af wegend, en vele angsten overwinnend.
Was het klaar....
Dit was het dus...
Ik zou beter moeten zijn......
Zo voelde het alleen nog niet!
Na deze dag zou ik bijna 2 weken binnen moeten blijven om de periode zonder immuunsysteem te overleven (neutropenie). Zou ik daar levend uitkomen? In de maand voor ons was op een andere locatie in Mexico een MS patient overleden aan een E. coli bacterie tijdens haar behandeling. De ernst van de situatie was ons meer dan duidelijk. Mijn moeder vertrok een dag later en Camilla voelde de verantwoordelijkheid op haar drukken.
De foto's van deze dag zien er eigenlijk wel heel zorgeloos uit, het gevecht tegen het mannetje met de hamer. Die ik op deze dag verloor.
Nu een jaar later kijk ik met zo veel warmte, dankbaarheid en liefde terug op de crowdfunding, mijn verblijf in Mexico, en mijn geweldige herstel.
Crowdfunding: Benietdiner, Pubquizzes, Alpenballenbingo's, Yardsale, Boeken verkoop, Midsummernight veiling, loterij, bedriegertjesloop, gebakken koekjes, ambassadeurs, donaties van bekenden, minder bekenden en onbekenden. De ultieme steun!!!
Mexico: Geweldig medisch team, lieve en fijne medepatienten en carers, excellente zorg door mijn moeder en Camilla, een fijne plek om te zijn en beter te worden.
Herstel: Het is onvoorstelbaar hoe anders ik me nu voel, vergeleken met een jaar geleden. Afgelopen zomer tijdens de sport/sapkuur op Fuerte heb ik wederom hele grote stappen voorwaarts gemaakt, qua conditie en voeding. Hier pluk ik dagelijks de vruchten van. De fatique (moeheid) is weg, ik loop weer normaal, ik heb weer energie. Ik leef weer! En we zijn er nog niet..... in het tweede jaar na de behandeling komen volgens de grafieken de meeste verbeteringen. Dus volgens mij ben ik onderweg om superwoman te worden ;)
Afgelopen zaterdag hebben we, met de Nederlandse delegatie van groep 2 (helaas vloog het vliegtuig van onze Engelse broer Stuart door de herfststorm niet), onze verjaardag al goed gevierd! En ik ga dat vandaag gewoon nog een keer overdoen, omdat het kan...
Al met al ben ik intens gelukkig en heel dankbaar en ga ik vol vertrouwen mijn tweede levensjaar tegemoet! Adios!
Liefs Yv