Het is allemaal surreal. Ik ga echt! Ik ga mijn MS uitroeien. En al over 6 weken... Afgelopen jaar is zo snel voorbij gegaan, cliché, i know!
De afgelopen week sliep ik onrustig, allerlei scenario's komen in mijn dromen voorbij. Berk (ons zoontje van 6) is er ook heel erg mee bezig hij heeft iedere dag nieuwe vragen over mijn aanstaande vertrek. Praktische, maar hij wil ook graag precies weten wat "ze" gaan doen. Ik kom niet veel verder als: "ze gaan mama beter maken, het is niet fijn dat ik een maand weg ben, maar het moet, ik wil in de toekomst nog heel vaak samen met jou kunnen rennen en spelen".
Wat vertel je een kind van 6? Natuurlijk moet hij de basis weten, en hij weet dat ik zonder haren thuis kom. Is dat genoeg?
Berk heeft me ook gevraagd of ik hetzelfde heb als opa Bert. Ik kan daar geen eerlijk antwoord op geven... "nee opa had wat anders, opa zat toch in een elektrische rolstoel, opa kon toch helemaal niets meer. Opa is dood. De eventuele onrust die ik zou creëren met de waarheid VS een leugentje om bestwil.
Het grote verschil is natuurlijk ook: ik ga "beter" worden. De degeneratie gaat stoppen! En verbeteringen gaan komen! Ik ben er tot op het bot toe van overtuigd!
❤️
