We zijn goed aangekomen in Mexico. En op dit moment stroomt mijn hoofd een beetje over van alle indrukken.
Vanmorgen de presentaties gehad over alles wat gaat komen, alle medepatienten "verzorgers", artsen, en andere handige hulpzame personen ontmoet. Dus we zijn helemaal "ready to go".
Ik zit in groep 2, samen met 2 andere Nederlanders en 1 Engelsman. Gek genoeg duiden ze mij graag aan als Duitse, want dat maakt mij dan de eerste Duitse patiënt.
Nog zo'n woord, patiënt....
Dat ben ik dus, vind dat ergens moeilijk te handelen.... en besef dat ik mss mijn ziekte nog niet volledig geaccepteerd heb, en eigenlijk ben ik dat ook niet van plan!
Vanmiddag heeft Xavier, onze chauffeur, ons een tourtje door Puebla gegeven, morgen zitten we vol met onderzoeken, en woensdag begint de eerste ronde chemo.
En morgen, 12 september, de dag dat groep 2 echt begint, ben ik jarig. 38 jaar, mooi om dit nieuwe levensjaar in te gaan met hoop!
En voor nu lig ik helemaal af op het bankje, mijn lichaam heeft zichzelf al in stand-by modus gezet, en wacht vol smart op een volle batterij! Mijn linkerkant wil ook graag wat nieuwe onderdelen, maar dat word revisie, morgen eindelijk echt naar de werkplaats.
Vol vertrouwen!
PS ik mis mijn mannen (mannetjes) 😔
