En dan krijg je een bericht van een hele dierbare vriendin, en ik moet er van huilen. Wat een "reis" is dit.
Jullie hebben dit mogelijk gemaakt voor mij.
BEDANKT!
Ik heb jullie zo lief ❤️
Mijn vriendin Yvon kreeg MS.
Ze besloot te vechten. Nee niet te vechten, te VECHTEN. Ze stond op. Neem niet mijn toekomst van me af, niet mijn gezin, mijn vrienden, maar vooral niet MIJ.
Het goede gevoel lag in Mexico. Dr Ruiz.
DE man die ook in het GEVECHT geloofde. Met jouw geloof stonden mensen op. Hartverwarmend. Ambassadeurs die geld betaalden, maar ook bingo-avonden, garagesales, sjaals verkopen op de markt etc. De 80k kwam bij elkaar!
Dan volg je wat er gebeurd. Groep 2. Samen met Mam en je beste vriendin, lieve Camilla. Dan zie je toch wel heftige taferelen en lees je heftige dingen. Maar tegelijkertijd zie je jou, die ons allemaal gerust stelt. Als we dan toch een aardbeving overleven dan vieren we dat gewoon met chips en appels! Chemo's, infusen, een kleine operatie, stamcellen, met haar, zonder haar, mocht je er buikpijn van krijgen... Freek vond je nog meer sexy.
Ik denk dat voor alle betrokkenen geldt dat we trots waren op jou. Ook al was je alleen maar de beste van Groep 2. (Daar verdenk ik Camilla van). Nu tijd voor musea, tijd voor deel 2, tijd voor de 2e helft. Met vooral jouw Freek, jouw Berkje en de 2 b’s.
Ik hoor net dat er een flitspaal staat bij Zevenaar staat. Zouden ze dat express doen omdat jij zondag thuis komt! Geen bloemen, wel ballonnen! Geen Welcome home party, maar gewoon thuis. Home is were the heart is.... You’re home is de komende tijd lekker bij je mannen. Maar vergeet nooit dat in het belang van jou en je mannen zo velen met jullie hebben gestreden. Wij willen jou allemaal danken voor de wijze waarop je dat hebt gedaan! Niet normaal goed. Op jouw manier. Weet dat we allemaal hebben meegeleefd. Yvon 2.0 is er voor F en de 3 B’s, maar ook een beetje van ons allemaal! Omdat we het JOU zo gunnen en we JOU zo lief hebben!!! 😘
Daar word je toch stil van...
Het is echt bijna zover..... naar huis ❤️
Mijn mannetjes zien en de doggies!!!!
Met de nodige restricties. (Geen bloemen, geen planten, geen alcohol, niet zwemmen, de honden bij Wim en Marian, al het eten kapot koken, heel vaak handen wassen, zo min mogelijk menselijk contact ivm virussen en de lijst gaat verder) aankomend jaar zal met ups en downs gaan, energielevels zullen stijgen en dalen. Het is absoluut geen "walk in the park". Maar de kleine verbeteringen die ik nu al heb zijn het zo waard! (Meer gevoel links, stabieler, langer kunnen staan en langer kunnen lopen) Het kan alleen nog maar beter worden!
Morgen is de laatste dag dat we naar de kliniek gaan, nog 1 infuus om eventuele laatste "foute" B cellen de nek om te draaien. Mijn pin in de wereldkaart te zetten, als eerste Duitser 🤣 en afscheid te nemen. Dan nog 2 dagen "vrij" en zaterdag richting huis, waar we zondag aan zullen komen, en dan....... leven ❤️